سخت دلتنگم ، سخت بيقرار و بی تابم ...

كجاست شانه های گرم و مهربانت ، تا گريه كنم ؟

كجاست آن لبخندهای عاشقانه ات تا باز هم ديوانه شوم ؟

 چرا ديگر درد دلی برای گفتن نداری ؟ 

چرا اشكهايت را از من پنهان مي كنی و حرفی برای گفتن نداری ؟

چرا قلب عاشقم را در انتظار چشمانت می سوزانی ؟ 

آنقدر دلتنگ چشمانت هستم كه نمی توانم 

در هيچ چشم ديگری نگاه كنم 

آنقدر بيقرارم كه هيچ اتفاقی ، دل غمگينم را شاد نمی كند

برای گريستن ، شانه هايت را كم دارم 

شانه هاييی كه بارها و بارها در خواب و خيال ،

 تكيه گاه دل عاشقم بود..

برايی عاشقی ، نگاههای زيبايت را كم دارم

نگاههايی كه تنها دليل زندگی و عشقم شد..

چرا ديگر برای غصه ها ، اشكها و دلتنگی هايم جوابی  نداری ؟

شب دراز است و من هنوز هم در انتظار نسيم صبح سپيد مانده ام

ای دل عاشق و بيقرار من ! صبر كن...

صبر کن  شايد نسيم ، خبری از عشق برايت بياورد..

ای دل بساز ! شايد قاصدك خبری از يار آورد...

صبر می كنم و عاشق می مانم كه