استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند؟
شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم.
استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟
شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچکدام استاد را راضى نکرد.

سرانجام او چنین توضیح داد: هنگامى که دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یکدیگر فاصله می‌گیرد. آن‌ها براى این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند. هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آن‌ها باید صدایشان را بلندتر کنند.
سپس استاد پرسید: هنگامى که دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟ آن‌ها سر هم داد نمی‌زنند بلکه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌کنند. چرا؟ چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیک است. فاصله قلب‌هاشان بسیار کم است
استاد ادامه داد: هنگامى که عشقشان به یکدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟ آن‌ها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌کنند و عشقشان باز هم به یکدیگر بیشتر می‌شود.
سرانجام، حتى از نجوا کردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یکدیگر نگاه می‌کنند. این هنگامى است که دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باشد. 

عزیز دلمی ، عشقمی

تو همان نیمه گمشده منی که مدتها به انتظار آمدنش نشسته بودم

تو همان انتظاری، که در نهایت به آن رسیدم… 

تو ماه منی ، چه زیبا و نورانیست شبهای تیره و تار با وجود تو 

ای قشنگترین بهانه ، چه دلنشین است بهانه های عاشقانه ی تو 

گل من ، با آمدنت گلستان شد آن کویر تشنه ی قلب من 

تو همان شعری ، شعری که با شنیدنش آرام میگیرد دل من 

برایم بخوان هر شب ، تا آرام روی هم رود پلکهای من… 

دسته دسته چیده ام گلهای نرگس را برای تو 

تا آن لحظه که می آیی آنها را با احترام تقدیم کنم به چشمهای مست تو 

عطر گلهای نرگس دیوانه میکند مرا ، حرفی بزن، چرا اینگونه نگاه میکنی مرا 

به تو مدیونم ای خدا ،   

این مهربانترین فرشته ات بود که برایم فرستادی از آن سوی دنیا 

ای دنیای من ، چه بی انتهاست آن نگاهت ،  

نمیتوانم انتهای آن نگاه را ببینم ،   

به راستی که چه کهکشان درخشانیست آن سوی چشمانت 

تو همان آرزویی که در گذشته هر گاه به آن فکر میکردم میخندیدم 

با خود میگفتم محال است به این آرزو برسم  

تو همان آرزوی دست نیافتنی منی که اینک در کنارمی ،  

مال منی ، 

عزیز دلمی ، 

قلبمی ، 

که عاشقانه در سینه ام میتپی و به من نفس میدهی ، 

جان میدهی ،  

زندگی میدهی … 

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد

انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد

تا وقتی که در وا می شه لحظه ی دیدن می رسه

هر چی که جاده است رو زمین به سینه ی من می رسه

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می خوام می رسم

وقتی تو نیستی قلبمو واسه کی تکرار بکنم

گلهای خواب الوده رو واسه کی بیدار بکنم

دست کبوتر های عشق واسه کی دونه بپاشه

مگه تن من می تونه بدون تو زنده باشه

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می خوام می رسم

عزیزترین سوغاتیه غبار پیراهن تو

عمر دوباره ی منه دیدن و بوئیدن تو

نه من تو رو واسه خودم نه از سر هوس می خوام

عمر دوباره ی منی تو رو واسه نفس می خوام

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می خوام می رسم

اگه از دست همه خسته شدم

به تو كه بدجوري وابسته شدم

به تو كه نمي تونم راست نگم

به چشمهات هر چي دلم خواست نگم

 

 

توي دست تو اسيري خوبه

جونمو ازم بگيري خوبه

وقتي لبات بخندن

چشمهات كه شاد باشن

               انگاري كه تو دنيا نقل نبات مي پاشن

   

با اين كه كوه دردم

با اين كه غم زياده

همين كه با تو باشم از سرم زيادهههههه

اگه یار من تو باشی کسی رو دیگه نمی خوام 

کاش همه کسم تو باشی من فقط همینو می خوام

دوست دارم که توی عشقت بسوزم تا که فنا شم

دوست دارم که با تو باشم اسیر دو تا چشات شم

دوست دارم که زندگیمو بریزم به زیر پاهات

دوست دارم که با نگاهت عقلمو بدی تو بر باد

از همون روزی که قلبم اسیر و دربه درت شد

فهمیدم دل خرابم عاشق صداقتت شد

تو با این همه بزرگی دل ما رو نشکستی

تو با این همه خاطرخواه اومدی با ما نشستی

همه ی زندگی من فدای یه تار موهات

همه ی عشقم تو هستی توی این دنیای زیبا

 

زندگي مال تو مرگ مال من راحتي مال تو گرفتاري مال من شادي مال

 

 

 تو غم مال من، همه چيز مال تو ولي تو مال من